ฟังวิทยุออนไลน์ ที่ izeemusic

สวัสดีค่ะ

วันนี้หนูมีเรื่องเศร้าจะมาบอก คือพี่เจ้าขาซึ่งเป็นพี่หมาพันธ์ผสมปอมเมอเรเนียนกับบางแก้ว ที่พี่ปลาเอามาให้ป่าป๊ากับหม่าม้าเลี้ยงตั้งแต่อายุได้สามเดือน ได้จากไปด้วยโรคพยาธิในตับ โลหิตจาง และระบบย่อยอาหารไม่ทำงานเมื่อคืนวันที่ 20ธค.2552 รวมอายุ11ปีเห็นจะได้ซึ่งถ้าเทียบอายุกับคนก็จะประมาณ71ปี ถือว่าอายุมากแล้ว พี่ปลาได้นำร่างพี่เขาไปฝังไว้ที่สวนหลังบ้านที่เชียงใหม่ หนูเองก็ไม่เคยพบกับพี่เขา แต่หนูก็รู้สึกเศร้าไปด้วยเมื่อเห็นหม่าม้าเอาแต่ร้องไห้จนตาบวมแดงตอนที่ได้รับข่าวจากพี่ปลา ส่วนป่าป๊าก็ดูเศร้าๆไปเหมือนกัน หนูเห็นป่าป๊าเขียนคำไว้อาลัยค้างไว้ตั้งหลายวันแล้วเลยเอามาลงไว้ที่นี่ เผื่อพี่เจ้าขาเขาอยากเข้ามาอ่านบ้าง

หลับให้สบายเถิดนะลูกรัก พ่อเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้ดูแลหนูในหลายปีมานี้ พ่อรู้ว่าหนูคงจะเหงาและคิดถึงพ่อและหม่าม้ามาก พ่อและหม่าม้าก็คิดถึงหนูเช่นกัน พ่ออยากจะอุ้มหนูขึ้นมากอดแล้วเดินไปรอบบ้านพร้อมทั้งพูดคุยและร้องเพลงปลอบโยนให้หนูฟังตอนที่ฟ้าร้องยามฝนฟ้าคะนอง หรือเสียงดังของประทัดตอนเทศกาลลอยกระทงเหมือนเมื่อก่อนนี้ และยังมีอีกหลายสิ่งที่พ่อและหม่าม้าอยากจะทำให้หนูเพื่อชดเชยในสิ่งที่ขาดหายไปจากช่วงชีวิตหลังๆที่แสนเหงาของหนู

พ่อรักหนูนะ

สำหรับท่านผู้อ่านที่เลี้ยงน้องหมาหรือเพื่อนสัตว์เลี้ยงอื่นๆ หนูขอให้ท่านได้ให้เวลากับเค้าบ้างนะคะ เพราะพวกเขามีเวลาอยู่ให้ความรักและความสุขกับท่านได้ไม่นานนักหรอกค่ะ

ไมโล

สวัสดีค่ะ

วันนี้หนูมีเรื่องจะเม้าท์เกี่ยวกับตัวหนูและหนุ่มๆทั้งหลาย เนื่องจากที่ป่าป๊าเค้าแปลกใจว่าทำไมหนูจึงมีหนุ่มๆมารุมจีบเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเดินหรือวิ่งไปไหนเจ้าพวกนี้ก็จะคอยตามไปตลอด จนบางครั้งป่าป๊าก็เอาไม้เท้าตีสุนัขซึ่งอ้างว่าเป็นของปรมาจารย์อั้งชิกกง(หนูว่าโม้แน่ๆ)ฟาดท่ามังกรคะนองกลางนาไปในอากาศเสียงดังเฟี้ยวฟ้าวเพื่อปรามไม่ให้เข้ามาใกล้มากนัก ที่จริงแล้วเจ้าพวกหนุ่มๆเค้าจมูกไวได้กลิ่นความเป็นสาว(female's hormones)ของหนูนั่นเองเพราะไม่กี่วันต่อมา( 10 พย. )หนูก็มีประจำเดือนหรือฮีต(Heat cycles)ออกมาที่จโม๊ะ(ก็ที่ใกล้ๆกับก้นนั่นแหละ)ซึ่งมีอาการบวมแดงของหนู ที่จริงน่าจะเรียกประจำปีดีกว่าเพราะน้องหมาอย่างหนูเนี่ยจะเป็นฮีตปีละ 2 ครั้ง เริ่มครั้งแรกก็ตอนนี้ละ คือประมาณอายุ 6 -12 เดือน แล้วแต่พันธุ์เล็กใหญ่ อย่างหนูเป็นน้องหมาพันธุ์ใหญ่ก็จะเป็นฮีตช้ากว่าพวกพันธุ์เล็กๆค่ะ โดยปกติแล้วช่วงที่มีฮีตของน้องหมาจะมีประมาณ 18 - 21 วันค่ะ อีกไม่กี่วันหนูก็คงหยุดไปเอง และอันนั้นก็น่าจะหายบวมแดงไปด้วย

ช่วงนี้ป่าป๊ากับหม่าม้าก็ชอบบ่นเกี่ยวกับกลิ่นสาบสาวอันรุนแรงของหนู โดยเฉพาะช่วงวันที่ 9 - 14 ของการมีฮีตเป็นช่วงที่กลิ่นสาบสาวหนูแรงมากๆ(คือสามารถมีความรักกับหนุ่มๆได้แล้ว แต่จริงๆแล้วควรจะรอให้เป็นสาวสมบูรณ์กว่านี้ ตอนมีฮีตครั้งที่สองครั้งที่สาม หรืออายุได้ปีครึ่งถึงสองปี เพราะการผสมพันธุ์แต่ละครั้งนั้น จะทำให้ทั้งน้องหมาตัวผู้และน้องหมาตัวเมียมีร่างกายอ่อนแอ อาจทำให้ตัวเมียแก่เร็วและมีสุขภาพไม่แข็งแรงเท่าที่ควร) สังเกตุได้จากช่วงนั้นหนูจะมีแฟนคลับเยอะมากทั้งที่ไม่ได้เปิดตัวตามสื่อไหนๆเลย มีทั้งที่หนูรู้จักเช่น พี่โมนี่, เจ้าท็อบบี้, เจ้าปอร์โต้, น้าเฉาก๊วย(น้าเค้าเป็นหมาไทยสีดำมีอายุแล้วล่ะ เพราะฟันเริ่มร่วงแล้ว แต่คงจะยังมีไฟอยู่)และที่ไม่รู้จักก็อีกหลากสีหลายตัวเลยทีเดียว ทำให้หนูสับสนในชีวิตมากเลยเนี่ยเพราะพวกหนุ่มๆแทบจะกัดกันตายเพื่อจะมาดอมดมหนู แถมบางตัวก็ใจกล้าแอบมุดเข้ามาทางซี่รั้วบ้านตอนกลางคืนเจอป่าป๊าไล่แทบมุดหนีไม่ทัน แต่ป่าป๊ากับหม่าม้ากลับทำจมูกฟุดฟิดเวลามาเปิดกรงให้หนู ทำอย่างกับหนูเป็นปลาเค็มยังงั้นแหละ มิน่าล่ะช่วงนี้เค้าจะกอดจะหอมหนูแค่วันที่หนูอาบน้ำแล้วเท่านั้น ชักจะเริ่มขาดความอบอุ่นแล้วนะเนี่ย

อ้อ ช่วงที่หนูเริ่มมีประจำปีวันแรกๆ หนูก็มีอาการหงุดหงิดนิดหน่อยเลยส่งเสียงอิ๊ดๆอ๊าดๆจนป่าป๊าดุเอาบ้าง มีอยู่วันนึงหนูปวดท้องอึซึ่งอาจจะเกี่ยวกับที่หนูมีฮีตหรือเปล่าก็ไม่รู้ หนูก็ส่งเสียงร้องอย่างว่าเพื่อเรียกป่าป๊าให้มาเปิดกรง(ประมาณตีสาม)ป่าป๊าก็ไม่ยอมตื่นสักที หนูทนไม่ไหวก็เลยปล่อยซะในกรงเลย ทีนี้มันก็มีกลิ่นอบอวนอยู่ในนั้น หนูเลยเห่าใหญ่เลยจนป่าป๊าต้องลุกมาเปิดกรงให้พร้อมทั้งเอ็ดหนูไปด้วย แต่พอเห็นประจำปีหนูป่าป๊าก็เลยเข้าใจ(แต่ไม่เห็นเอาขนมมาขอโทษหนูเลย นิสัย ไม่ดี)

ถ้าคุณๆผู้อ่านเลี้ยงน้องหมาตัวเมียอยู่ละก็ ช่วยเข้าใจเค้าหน่อยนะคะอย่าไปดุเค้ามากเหมือนป่าป๊าหนูนะคะ แล้วพบกันใหม่ค่ะ

สาวน้อย ไมโล

สวัสดีค่ะ

เจอกันอีกแล้วนะคะ เป็นอย่างไรกันบ้างคะท่านผู้อ่านทุกท่านหวังว่าคงสบายดีทุกท่านนะคะ และต้องขออภัยแทนป่าป๊าที่เป็นคนทำให้ล่าช้าอีกแล้ว นี่ถ้านิ้วมือ(เท้า)หนูยาวๆหน่อยหนูจะพิมพ์เองเลย ไม่ต้องพึ่งบริการแบบตามใจฉันของป่าป๊าก็ได้

วันก่อน(18 พย.)ป่าป๊าไปดูหนังเรื่อง 2012 มากับหม่าม้าและพี่ช้าง ป่าป๊าเล่าให้ฟังว่าเป็นหนังที่ตื่นเต้นน่ากลัวเกี่ยวกับการล้างโลก คล้ายๆกับตอนที่น้ำท่วมโลกเนื่องจากพระเจ้าทรงเห็นว่าความชั่วช้าของมนุษย์มีมากบนแผ่นดิน จึงทรงดำริว่า กวาดล้างมนุษย์ไปเสียจากแผ่นดินโลก ทั้งมนุษย์ สัตว์เลื้อยคลาน และนกในอากาศด้วย แต่ด้วยทรงเห็นว่าโนอาห์เป็นคนดีและศรัธทาในพระเจ้า พระองค์จึงทรงบอกเหตุการณ์น้ำท่วมโลกให้โนอาห์ทราบ พร้อมทั้งทรงมอบแผนผังรูปแบบเรือที่ใช้ในการช่วยชีวิตของโนอาห์ให้รอดพ้นจากการถูกล้างโลกในครั้งนั้น เป็นที่มาของ เรือโนอาห์ นั่นเอง(จากพระธรรมปฐมกาล wikipedia)

เนื้อเรื่องก็เกี่ยวกับการสิ้นโลกตามที่ได้ปรากฎอยู่เป็นวันสุดท้ายในปฏิทินของชาวเผ่ามายัน หลายศตวรรษมาแล้ว ชาวเผ่ามายันมีความเชื่อและคำทำนายไว้ว่า วันที่โลกจะดับสูญคือวันที่ 21 ธันวาคม 2012 เมื่อนักวิทยาศาสตร์ได้สังเกตุพบการระเบิดปะทุของดวงอาทิตย์อย่างรุนแรง และได้แผ่คลื่นแม่เหล็กเข้มข้น ส่งผลให้เปลือกโลกมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ก่อให้เกิดแผ่นดินถล่ม ภูเขาไฟระเบิด เกิดอภิมหาสึนามิ น้ำท่วมโลก แต่สามปีก่อนหน้านั้นผู้นำชาติ G8 ได้ช่วยกันลงขันสร้างยานยักษ์ 8 ลำสำหรับบรรทุกคนและสัตว์ที่คัดเลือกไว้(รวมทั้งผู้มีเงินจ่าย1,000 ล้านเหรียญ)เพื่อสืบทอดเผ่าพงศ์ต่อไป แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่ได้ขึ้นยาน แต่นักวิทยาศาสตร์ที่เป็นตัวเอกของเรื่องคนหนึ่งเห็นว่าถ้าสละความสะดวกสบายเสียบ้างก็จะมีพื้นที่ให้คนได้รอดชีวิตเพิ่มขึ้นอีกจำนวนหนึ่ง

ป่าป๊าชอบคำพูดของเขาที่พูดทำนองว่า

มนุษย์เราจะสืบทอดต่อไปทำไม เพราะเราได้ละทิ้งความเป็นมนุษย์ไปแล้วเมื่อเราปล่อยให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกันตายไปต่อหน้าต่อตาโดยไม่หยิบยื่นความช่วยเหลือ

ป่าป๊าบอกเป็นหนังที่น่าดู ตื่นเต้น เร้าใจ กราฟฟิคสุดยอด ดูแล้วก็ให้แง่คิดดีเหมือนกัน เช่น คนเรามันก็แค่นี้ ไม่มีอะไรยั่งยืน แม้แต่โลกสักวันก็ต้องแตกดับ ทุกวันนี้ก็มีแสดงให้เห็นบ้างแล้ว เช่น ปรากฏการณ์โลกร้อน น้ำท่วม แผ่นดินไหว พายุที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เป็นต้น แต่อย่าไปวิตกกังวลเกินเหตุ ตั้งจิตให้รู้เท่าทัน ไม่ใช้ชีวิตแบบประมาท ใส่ใจในคนรอบข้างและใส่ใจในสิ่งแวดล้อมบ้าง น่าจะช่วยให้โลกน่าอยู่ขึ้นเยอะนะคะ

แล้วพบกันใหม่ หวังว่าโลกคงจะไม่สิ้นในเร็ววันนี้นะคะ

ไมโล


ภาพวันสิ้นโลกจาก กระปุกดอทคอม

สวัสดีวันลอยกระทงใหญ่(ที่เชียงใหม่)ค่ะ

เป็นไงกันบ้างคะ เมื่อคืนได้ไปลอยกระทงกันหรือเปล่าคะ ก็ขอให้ทุกข์โศกโรคภัยลอยไปกับกระทง และขอให้มีความสุขสดใสดั่งเดือนเพ็ญคืนวานนี้กันทุกๆคนนะคะ ส่วนหนูเมื่อคืนก็ได้แต่แหงนมองพระจันทร์ตอนที่ป่าป๊าเล่าเรื่องกระต่ายบนดวงจันทร์ให้ฟังว่า

กาลครั้งหนึ่ง เมื่อสมัยที่ สัตว์ต่างๆ ต้นไม้ คน พระอาทิตย์ พระจันทร์ และดวงดาวยังพูดภาษาเดียวกันอยู่มีกระต่ายตัวหนึ่งเป็นกระต่ายช่างสงสัย ได้สงสัยว่า ใครกันนะที่เก่งที่สุด จึงไปสอบถามสัตว์อื่นๆว่า คิดว่าใครเก่งที่สุด
กระต่ายถามงู งูตอบว่า "พังพอนไงเขาสามารถสู้กับงูได้ บางทีก็ชนะด้วย"
กระต่ายจึงไปถามพังพอน พังพอนตอบว่า"สิงโต ไงเพราะสิงโตเป็น เจ้าป่า"
กระต่ายจึงถามสิงโต สิงโตตอบว่า"ช้างต่างหาก เพราะ เขาตัวใหญ่ ไปที่ไหนใครๆก็กลัว"
กระต่ายจึงไปถามช้าง ช้างตอบว่ากลัวพระอาทิตย์เพราะพระอาทิตย์ร้อน ช้างต้องหนีไปลงน้ำเวลาแดดออกจ้า กระต่ายก็ยังไม่ยอมพัก มันกระโดดขึ้นไปบนภูเขา เพื่อให้ใกล้กับพระอาทิตย์ และถามพระอาทิตย์ พระอาทิตย์ตอบว่า "ฉันไม่ได้เก่งที่สุดหรอก มีกลางวันก็มีกลางคืน เมื่อพระจันทร์ขึ้นมา
ฉันก็ต้องจากไป ถ้าฉันเก่งจริงๆ ก็ต้องมีแต่กลางวัน ไม่มีกลางคืนแน่ๆ"
กระต่ายจึงไปถามพระจันทร์ เมื่อขึ้นมาทางขอบฟ้า กระต่ายจึงเล่าให้ฟังว่าคุยกับสัตว์ต่างๆ และพระอาทิตย์มา แต่ละคนก็คิดว่าคนอื่นเก่งกว่าตัวเอง แต่กระต่ายก็ยังหาไม่ได้สักทีว่าใครนะที่ "เก่งที่สุด" พระจันทร์จึงตอบว่า "ทุกคนก็เก่งกันทั้งนั้น ในเรื่องที่ตัวเองถนัด เพราะฉะนั้นทุกคนจึงเก่งที่สุด อย่างเช่นพระอาทิตย์ ก็เก่งในเรื่องการส่องแสงสว่างแก่โลก ต้นไม้ก็ช่วยเปลี่ยนก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ให้เป็นออกซิเจน สิงโตเป็นเจ้าป่า ดังนั้นถ้าลองคิดดีๆ ทุกคนก็มีหน้าที่มีบทบาทของตัวเอง และมีสิ่งที่ตัวเองทำได้ดีที่สุด เก่งที่สุด เพียงแต่ว่าต้องหยุด แล้วก็คิดเท่านั้นว่าเราทำอะไรได้เก่งที่สุด"

ป่าป๊าเล่าจบก็หันมาเห็นหนูมองเป็นเชิงถามว่า แล้วเมื่อไหร่กระต่ายจะขึ้นไปอยู่บนดวงจันทร์ซะทีละคะ ป่าป๊าเลยบอกว่าอ๋อ มันเป็นกระต่ายคนละตัวกันหน่ะ (อ้าว) ป่าป๊าเห็นว่าน่าสนใจดีก็เลยเอามาเล่าให้ฟัง อีกตัวนึงที่อยู่บนดวงจันทร์มีเรื่องว่า

ครั้งหนึ่งมีกระต่าย ลิง นาก และสุนัขจิ้งจอก สาบานร่วมกันว่าจะไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต และบำเพ็ญตนเป็นฤๅษีอยู่ในป่า พระอินทร์อยากทดสอบในศรัทธาของสัตว์ทั้งสี่ จึงปลอมตัวเป็นพราหมณ์เที่ยวขอบริจาคทาน โดยไปขอจากลิงเป็นตัวแรก ลิงมอบมะม่วงให้ จากนั้นพราหมณ์ก็ไปขอทานจากนาก นากถวายปลาซึ่งมาตายเกยตื้นอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ ส่วนสุนัขจิ้งจอกก็ถวายนมหม้อหนึ่งและผลไม้แห้ง

เมื่อพราหมณ์เข้าไปขอบริจาคทานจากกระต่าย กระต่ายพูfกับพราหมณ์ว่า “ข้ากินแต่หญ้าเป็นอาหาร หญ้าก็ไม่มีประโยชน์ใด ๆ กับท่านเลย” พราหมณ์จึงเอ่ยขึ้นว่า ถ้ากระต่ายบำเพ็ญพรตเป็นฤๅษีที่แท้จริงแล้ว ขอให้สละชีวิตของตนเพื่อเป็นอาหารแก่พราหมณ์ กระต่ายตอบตกลงทันทีและทำตามที่พราหมณ์ขอร้องว่าให้กระโดดเข้ากองไฟเอง พราหมณ์จะได้ไม่ต้องลงมือฆ่าและปรุงกระต่ายเป็นอาหาร กระต่ายปีนขึ้นยืนบนก้อนหินและกระโดดเข้ากองไฟ ในขณะที่ร่างกระต่ายกำลังจะตกสู่เปลวเพลิงนั้น พราหมณ์ได้คว้าตัวกระต่ายไว้ แล้วเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงว่าคือใคร พระอินทร์นำกระต่ายไปไว้บนดวงจันทร์เพื่อให้สิ่งมีชีวิตทั้งมวลในโลกได้เห็นกระต่าย และรับรู้ว่ากระต่ายคือตัวอย่างแห่งการเสียสละตนอันยิ่งใหญ่

ฟังจบแล้วหนูก็พยายามเพ่งดูก็ไม่เห็นกระต่ายซักตัวเลย คนนี่ช่างจินตนาการจริงๆเนาะ ยังมีตำนานที่เกี่ยวกับกระต่ายกับพระจันทร์อีกเยอะลองหาอ่านดูในเน็ทเอาเองนะคะ

(ขอขอบคุณข้อมูลจาก www.catholic.or.th และ guru.sanook.com นะคะ)

วันนี้หนูอยากจะแนะนำเพื่อนๆของหนูให้คุณรู้จักกันนะคะ ตัวแรกเลยก็นี่เลย พี่โมนี่(Monie) หนุ่มหล่อชาวไซบีเรียน ฮัสกี้(Zyberian Husky) หน้าตาเหมือนหมาป่า ตาสีฟ้าแบบฝรั่ง ขนสีเทาเข้ม-ขาว หางเป็นพวง ท่วงท่าการเดินสง่างาม สรุปว่าหล่อแบบหมาฝรั่ง มีนิสัยดี ไม่เกเรเห่าหรือกัดไปเรื่อย แต่ไม่ค่อยยอมใคร ไม่กระโดกกระเดกเหมือนหนู เจอกันครั้งแรกหนูยังเล็กอยู่เลย อายุประมาณสามสี่เดือนได้ พี่เขาเดินมาดมๆหนูแล้วก็เล่นกับหนูตั้งแต่วันนั้น หลังๆนี้หนูตัวโตขึ้นจนมีน้ำหนักมากกว่าพี่เขา เวลาเล่นกัน หนูชอบกระโดดเข้าใส่จนบางครั้งพี่โมนี่ก็สู้แรงหนูไม่ไหวล้มกลิ้งไปเลยก็มี แต่พ๊่เค้าเป็นสุภาพสุนัขไม่เคยทำร้ายหนูเลยแถมยังคอยช่วยไล่งับตัวอื่นที่เข้ามาแกล้งหนู เช่น เจ้าปอร์โต้(ไซบีเรียน), เจ้าโบ้(บ็อกเซอร์) เป็นต้น ที่จริงพวกนี้ไม่ได้จะกัดหนูหรอกแต่ชอบเล่นแรงๆ แบบว่าใช้เท้าเขี่ยๆตบๆ หรือวิ่งนัวเนียไปเรื่อย ทำให้พี่เค้าคงรำคาญ เอ หรือว่าพี่เค้าจะหึงหนูหว่าเพราะพวกนั้นเป็นผู้ชายทั้งนั้น อะอะ อย่าเข้าใจผิดว่าหนูเป็นน้องหมาใจแตกนะ หนูยังเด็กอยู่เลย ไม่สนร้อกเรื่องรักหน่ะ สู้เรื่องกินก็ไม่ได้ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว

พี่โมนี่มีเจ้าของชื่อพี่เบิร์ด อายุเท่าๆกับพี่ช้าง ปกติพี่เบิร์ดมักจะเป็นคนจูงพี่โมนี่เดินเที่ยวในหมู่บ้านทั้งตอนเช้าและตอนเย็น แต่บางวันก็เปลี่ยนให้คุณพ่อพี่เบิร์ดเป็นคนพาเดินบ้าง คุณพ่อพี่เบิร์ดเป็นคนเชียงใหม่ แต่มาฝังรกรากที่กรุงเทพฯหลังจากเรียนจบแล้วมาทำงานที่นี่ คุณแม่พี่เบิร์ดเป็นคนกรุงเทพฯ พี่เบิร์ดมีน้องสาวสองคน คนโตเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่น ส่วนคนที่สองเพิ่งไปเรียนที่เกาหลีเมื่อไม่กี่เดือนนี่เอง ส่วนพี่เบิร์ดก็ช่วยคุณพ่อซึ่งเป็นวิทยากรเวลาไปบรรยายตามที่ต่างๆทั่วประเทศ

ตัวที่สองก็เป็นชาวไซบีเรียนเช่นกันแต่อายุน้อยกว่าหนูสักสองสามเดือนเห็นจะได้ มีชื่อว่าปอร์โต้น่าจะมาจากชื่อตัวละครเด็กชายคนหนึ่ง(แสดงโดย น้องแพทริค ด.ช.ชานนท์ มกรมณี) เรื่องคุณแม่จำแลง ออกอากาศทางช่องสามเมื่อตอนต้นๆปี นำแสดงโดยชาคริต แย้มนาม และธัญเรศ (รามณรงค์)เอ็งตระกูล และดาราเด็กหญิงชื่อสุชาดา เช็คลีย์ เป็นเรื่องของพ่อหม้ายลูกติดที่รักและห่วงลูกจนต้องปิดบังและหลอกลูกโดยการปลอมตัวเป็นแม่เพราะกลัวว่าลูกจะมีปมด้อย ขาดความอบอุ่น ฝ่ายนางเอกก็มีปัญหาครอบครัวเช่นกัน มีสามีชอบเล่นการพนัน คอยแต่รีดไถและใช้กำลัง จนเธอต้องตัดสินใจทำเรื่องยื่นฟ้องขอหย่าขาดกับสามี มาเจอกันกับพระเอกโดยมีลูกๆของทั้งสองเป็นตัวเชื่อม ก็เป็นละครที่สนุกดี

มาเรื่องของหมาต่อดีกว่าสำหรับเจ้าปอร์โต้ก็มีขนสีน้ำตาลแดง(ทองแดง)-ขาว ลูกกะตาก็ออกน้ำตาลแดง หางเป็นพวงสวยเหมือนโมนี่ ตัวเล็กกว่าพี่โมนี่หน่อย แต่ถ้าโตเต็มที่ก็คงจะพอๆกันแหละ หมอนี่เป็นหมาที่โค-ตะ-ระซนและวิ่งเร็วมาก ขนาดป่าป๊าว่าหนูซ้นซฯแล้วนะยังต้องอึ้งทึ่งส่าย(ทั้งอึ้งทั้งทึ่งแล้วยังส่ายหน้าด้วย)ให้เค้าเลย ตอนเล็กๆเจ้าปอร์โต้ชอบมุดรั้วเข้ามาเล่นกับหนู เรียกว่าเข้ามาป่วนซะดีกว่าเพราะชอบคาบของเล่นของขบเคี้ยวของหนูแล้ววิ่งหนีไปรอบบ้านเลย แถมยังเคยอึ๊ให้ป่าป๊าเก็บหนึ่งครั้ง ล้าง(เพราะมันเหลวๆเก็บไม่ได้)อีกหนึ่งครั้งแน่ะ ตอนหลังป่าป๊าเอาเช์อกมาผูกประตูรั้วกั้นไม่ให้หมายิปซี(จรจัด)เข้ามาได้ เจ้าปอร์โต้เลยมุดเข้ามาไม่ได้ไปด้วย เดี๋ยวนี้หนูไม่ค่อยได้เล่นกับเจ้านี่เลยเพราะที่บ้านเค้าก็เอาตะแกรงเหล็กมาผูกกับรั้วไม่ให้มันออกมาได้ คงไล่จับมันไม่ไหวแล้วมั้ง หนูก็เลยได้แค่ไปแวะดมๆทักทายมันตอนที่เดินผ่านหน้าบ้านเวลาไปเดินออกกำลังกับป่าป๊า สม เอ้ยสงสารมันเนอะ

เจ้าของปอร์โต้มีบ้านอีกที่หนึ่งอยู่แถวบ่อนไก่ ใกล้สวนลุมพินี จึงไปๆมาๆ แต่จะมีลูกชายคนโต วัยเดียวกับพี่ช้างชื่อพี่ตู่อยู่ที่นี่ ถ้าวันไหนพี่ตู่ว่างเจ้าปอร์โต้ก็จะได้ออกมาวิ่งข้างนอกบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยตรงกับเวลาที่หนูเดินหรอก พี่ตู่มีหลานชายซึ่งเป็นลูกของน้องสาว อายุประมาณห้าหกขวบชื่อ น้องเฟิร์ส ตัวอวบๆน่าฟัดชมัดเลย เฟิร์สจะมานอนที่บ้านนี้เย็นวันศุกร์แล้วกลับวันอาทิตย์ ปีหน้าถึงจะย้ายมาอยู่ที่นี่ เฟิร์สเป็นเด็กฉลาด ช่างพูด ชอบมาเล่นกับหนูมากกว่าที่จะเล่นกับเจ้าปอร์โต้ซะอีก หนูก็ชอบเล่นกับเฟิร์สเหมือนกัน(ก็หนูเป็นหมารักเด็กไง) โดยเฉพาะตอนเล่นลูกบาส แต่ป่าป๊าจะเหนื่อยกว่าพวกหนูอีก เพราะต้องคอยจับคอยดึงหนูไม่ให้กระโดดชน กระแทก หรือลากน้องเค้า ก็แหมเวลาเล่นเป็นเวลาที่หนูชอบมากที่สุด พอกับการกินเลยทีเดียว แล้วเวลาเล่นมันก็สนุกชิม้าหนูก็เลยเล่นเต็มที่เลย น้องเค้าเล่นสู้ไม่ได้เองนี่นา

ว้า ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว วันหลังหนูค่อยมาเล่าเรื่องเพื่อนๆของหนูตัวอื่นๆให้ฟังอีกนะคะ บ๊ายบาย

ไมโล(ผู้แปลงร่างไม่ได้ในคืนวันเพ็ญ)


ไซบีเรียนฮัสกี้(Siberian Husky) (รัสเซีย: Сибирский хаски, Sibirskiy Haski) เป็นสุนัขขนาดกลาง ขนฟูแน่น จัดอยู่ในกลุ่มสุนัขใช้งาน มีต้นกำเนิดทางตะวันออกของไซบีเรีย เพาะพันธุ์มาจากสุนัขในวงศ์สปิตซ์ มีลักษณะขน 2 ชั้นฟูแน่น, หางรูปเคียว, หูเป็นรูปสามเหลี่ยมตั้งชัน และลายที่เป็นลักษณะเฉพาะ

แข็งแรง คล่องแคล่ว เต็มไปด้วยพลังและยืดหยุ่น เป็นคุณสมบัติที่สืบทอดจากบรรพบุรุษที่มาจากสิ่งแวดล้อมที่หนาวเย็นอย่างรุนแรงของไซบีเรีย และการเพาะพันธุ์ของชาวชุกชี (Chukchi) ที่อาศัยอยู่ทางด้านตะวันออกเฉียงเหนือของเอเชีย มันถูกนำเข้ามาในอะแลสกา ระหว่างช่วงตื่นทองที่เมืองนอมน์ (Nome) และแพร่เข้าสู่สหรัฐอเมริกาและประเทศแคนาดาในฐานะสุนัขลากเลื่อน ก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นสุนัขเลี้ยงตามบ้านในภายหลังอย่างรวดเร็ว

ลักษณะทั่วไป
ไซบีเรียนฮัสกี้มีรูปร่างลักษณะภายนอกคล้ายกับอลาสกันมาลามิวเช่นเดียวกับสายพันธุ์อื่นๆที่พัฒนาสายพันธุ์มาจากสุนัขวงศ์สปิตซ์เช่นซามอย ไซบีเรียนมีขนหนาแน่นกว่าสุนัขสายพันธุ์อื่น มีสีและรูปแบบขนที่หลากหลาย โดยปกติมีสีขาวที่เท้า, ขา, ท้อง, รอบตาหรือเป็นหน้ากากที่หน้า และที่ปลายหาง ทั่วไปมีสีดำ-ขาว, เทา-ขาว, ทองแดง-ขาว, และขาวปลอด และยังมีแบบที่เป็นเอกลักษณะเฉพาะ เช่น สีอ่อน แต้มจุด แว่นตา ฯลฯ บางครั้งก็มีลักษณะคล้ายหมาป่าเกิดขึ้น แม้ว่าในการพัฒนาพันธุ์ไม่มีความใกล้ชิดกับหมาป่าหรือสายพันธุ์ที่ใกล้ชิดเลย คิดว่าเกิดจากการเพาะพันธุ์ที่ไซบีเรียแล้ว

ตา
สีตาของไซบีเรียนฮัสกี้ที่เป็นที่ยอมรับมีสีฟ้าหรือน้ำตาลเข้ม, เขียว, น้ำตาลอ่อน, เหลือง/อำพัน, "แก้วตาหลายสี" หรือตาเฮเซล(Hazel) เป็นจุดบกพร่องร้ายแรงที่แสดงวงสีต่างกันในแก้วตา รวมถึงตาข้างนึงสีน้ำตาลอีกข้างสีฟ้า (complete heterochromia) หรือตาข้างเดียวหรือทั้ง 2 ข้างมีสี "แบ่งส่วน" น้ำตาลครึ่งฟ้าครึ่ง (partial heterochromia) นี่คือสีตาทั้งหมดที่ถูกพิจารณายอมรับโดยสมาคมพัฒนาพันธุ์สุนัขแห่งสหรัฐอเมริกา ตาต้องเป็นรูปอัลมอนด์ เว้นระยะห่างกันปานกลาง วางตัวเฉียงเล็กน้อย

หูและหาง
หูเป็นรูปสามเหลี่ยม, มีขนสมบูรณ์, ขนาดกลาง, และตั้งชัน ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นบ่อยๆในการพัฒนาพันธุ์โดยสมาคมพัฒนาพันธุ์สุนัข เช่นสมาคมพัฒนาพันธุ์สุนัข (สหรัฐอเมริกา) ที่มีรูปหูที่เรียกว่าหูผึ่ง(prick ears) มันหางเป็นพู่เหมือนหางหมาจิ้งจอกรูปเคียวโค้งเหนือหลังและลากหางไปด้านหลังเมื่อเคลื่อนไหว ไซบีเรียนฮัสกี้ส่วนมากมีสีขาวตรงปลายหาง[2]หางต้องไม่โค้งจนแตะหลังเหมือนสปิตซ์ สีออกแกมขาว

ขน
ขนของไซบีเรียนฮัสกี้มี 2 ชั้น ขนชั้นในที่หนาแน่นและขนชั้นนอกที่ยาวกว่า ขนชั้นนอกยาวตรงและบางส่วนเหยียดเรียบไม่ชี้ชันตั้งตรงจากลำตัว ที่สามารถปกป้องมันจากความรุนแรงของฤดูหนาวขั้วโลกเหนือได้ แต่ขนที่หนานั้นทำให้มันยากที่อยู่อย่างสบายได้ในฤดูร้อน ส่วนขนยาวแบบที่เรียกว่า "ฮัสกี้ขนแกะ(wooly huskies)" นั้นไม่เป็นที่ยอมรับ และไม่มีสิทธิ์ลงแข่งในสนามประกวด

จมูก
จมูกของไซบีเรียนฮัสกี้มีสีดำในสีเทาในสุนัขสีแทนและสีดำ สีเลือดหมูในสุนัขสีทองแดง และอาจจะมีสีเนื้อในสุนัขสีขาว ไซบีเรียนฮัสกี้บางตัวมีจมูกที่เรียกว่า "จมูกหิมะ" เป็นสภาวะที่เรียกว่าผิวด่าง(hypopigmentation)ในสัตว์ และสุนัขที่มี "จมูกหิมะ" นั้นสามารถลงประกวดได้ ในสุนัขระดับประกวดไม่ค่อยจะมีจมูกทรงแหลมหรือสี่เหลี่ยมนัก

ขนาด
เพศผู้
สูง : 21 - 23.5 นิ้ว (53.5 - 60 ซ.ม.)
น้ำหนัก : 45 - 60 ปอนด์ (20.5 - 28 กิโลกรัม)
เพศเมีย
สูง : 20 - 22 นิ้ว (50.5 - 56 ซ.ม.)
น้ำหนัก : 35 - 50 ปอนด์ (15.5 - 23 กิโลกรัม)

อารมณ์
ไซบีเรียนฮัสกี้ก็เหมือนสุนัขใช้งานทั่วๆไปที่มีพลังงานสูงต้องการการออกกำลังมาก มันควรได้รับการปฏิบัติแบบเพื่อนเดินทางและสุนัขลากเลื่อนไม่ใช่สุนัขอารักขา การรวมกันของปัจจัยนี้ส่งผลให้ไซบีเรียนฮัสกี้มีจิตประสาทที่สุภาพอ่อนโยนและซื่อสัตย์
ชาวอินูอิต(Inuit)พัฒนาสายพันธุ์นี้ขึ้นมาเพื่อใช้ลากเลื่อนหนักเป็นระยะทางไกลๆและสามารถเอาตัวรอดได้การภูมิประเทศที่หนาวเย็นแบบทรุนดรา(tundra)และช่วยในการล่าสัตว์

พฤติกรรม
พฤติกรรมของไซบีเรียนฮัสกี้ถูกมองว่าเป็นตัวแทนบรรพบุรุษของสุนัขบ้าน นั่นก็คือหมาป่า มันแสดงออกในรูปแบบพฤติกรรมของเทือกเถาเหล่ากอแบบกว้างๆ[8] บ่อยครั้งที่ชอบหอนมากกว่าเห่า การแสดงออกที่มากเกินไปเกิดจากการถูกขับด้วยสัญชาตญาณในการล่า บุคลิกลักษณะของสุนัขที่เกิดจากการเพาะพันธุ์บ่อยครั้งที่เห็นได้ชัดในพฤติกรรมการละเล่นไล่จับสิ่งต่างๆในสิ่งแวดล้อมที่สุนัขแสดงออกมาคล้ายกับสุนัขล่าเนื้อมากกว่าจะเป็นสัตว์เลี้ยง มันชอบวิ่งเป็นพิเศษ น่าจะเป็นเพราะจากประวัติการเพาะพันธุ์ในอเมริกาเหนือ ในการฝึกสุนัขให้เชื่อฟังคำสั่งควรใช้เวลา 15 นาที/วันดีที่สุด และทำทุกๆวัน

สุขภาพ
ไซบีเรียนฮัสกี้มีอายุเฉลี่ยราวๆ 12 - 16 ปี ข้อบกพร่องในตาแต่กำเนิดที่พบจากการเพาะพันธุ์ เช่น ต้อกระจกนิ่ม, กระจกตาเจริญผิดเพี้ยน, และจอตาฝ่อรุกลาม การเจริญผิดปรกติของเอวก็พบได้บ่อยเช่นกันในการเพาะเลี้ยงเหมือนกับสุนัขขนาดกลางหรือขนาดใหญ่ทั่วไป
ไซบีเรียนฮัสกี้ที่เป็นสุนัขลากเลื่อนอาจมีโรคอื่นๆอีก เช่น โรคกระเพาะ, หลอดลมอักเสบ, และแผลในกระเพาะ

ประวัติ
ในสุนัขทุกสายพันธุ์ที่ถูกพัฒนาพันธุ์เป็นผลมาจากบรรพบุรุษเดียวกันนั่นคือสุนัขป่าโบราณ(วงศ์ Canidae) สุนัขเอซคิโม (สุนัขลากเลื่อน) เป็นสุนัขที่มีภาพลักษณ์กระตือรือร้นอย่าง ไซบีเรียนฮัสกี้, ซามอย, และอลาสกันมาลามิว ที่สืบสายตรงจากสุนัขลากเลื่อน การวิเคราะห์ดีเอ็นเอที่ผ่านมาเมื่อเร็วๆนี้ช่วยยืนยันว่ามันเป็นหนึ่งในสุนัขที่มีการเพาะเลี้ยงมาแต่โบราณดังที่เห็นได้จากอลาสกันมาลามิว

คำว่า "ฮัสกี้ (husky)" ได้มาจากชื่อที่ใช้เรียกชาวอินนูอิต (Inuit) ว่า "ฮัสกี้ส์ (huskies)" โดยคณะสำรวจคนขาว (Caucasian) คณะแรกๆที่มาถึงแผ่นดินของพวกเขา ส่วนคำว่า "ไซบีเรียน (Siberian)" ได้มาจากไซบีเรียนั่นเองเนื่องจากความคิดที่ว่าสุนัขลากเลื่อนนี้ถูกใช้ในการข้ามสะพานแผ่นดินของช่องแคบเบอร์ริ่งที่เป็นทางเข้าสู่หรือออกจากมลรัฐอะแลสกา, ซึ่งทฤษฎีนี้ยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ในหมู่ผู้ที่ทำการศึกษาค้นคว้า สุนัขที่สืบเชื้อสายมาจากสุนัขเอซคิโมสามารถพบได้ตลอดซีกโลกด้านเหนือจากไซบีเรียถึงประเทศแคนาดา, มลรัฐอะแลสกา, กรีนแลนด์, ลาบราดอร์ (Labrador), และเกาะบัฟฟินค์ (Baffin Island)

ด้วยความช่วยเหลือของไซบีเรียนฮัสกี้ ประชาชนของชนเผ่าต่างๆไม่เพียงแค่รอดตายเท่านั้นในการออกสำรวจดินแดนที่ไม่มีรู้จัก พลเรือเองโรเบิร์ต เพียร์รี่(Robert Peary)แห่งกองทัพเรือสหรัฐอเมริกาก็ได้รับความช่วยเหลือจากสายพันธุ์นี้ระหว่างคณะสำรวจของเขาออกสำรวจขั้วโลกเหนือ บทบาทของไซบีเรียนฮัสกี้ในกระทำหน้าที่นี้ไม่สามารถเป็นที่หยั่งรู้ได้

สุนัขจากแม่น้ำอานาเดียร์ (Anadyr River) และพื้นที่รอบๆถูกนำเข้ามาในมลรัฐอะแลสกาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1908 (และเป็นเวลา 2 ทศวรรษ)ในช่วงตื่นทองเพื่อใช้เป็นสุนัขลากเลื่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน All-Alaska Sweepstakes (AAS)หรือการแข่งสุนัขลากเลื่อนทางไกลซึ่งเป็นระยะทาง 408 ไมล์ (657 กม.)จากเมืองนอมน์ (Nome) ถึงเมืองแคนเดิล (Candle) ไปและกลับ "เล็กกว่า, เร็วกว่า และอดทนมากกว่า ในการบรรทุกน้ำหนักราว 100 - 120 ปอนด์ (45 - 54 กิโลกรัม)" มันเป็นส่วนสำคัญใกล้ชิดของผู้เข้าแข่งขันยาวนอมน์ที่มีชื่อเสียง ลีออนฮาร์ด เซพพารา (Leonhard Seppala) ที่เคยเป็นผู้เพาะเลี้ยงไซบีเรียนฮัสกี้มาก่อนที่จะเข้าร่วมการแข่งขันตั้งแต่ปี ค.ศ. 1909 ถึงช่วง ค.ศ. 1920

ในวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1925 กันเนอร์ คาเซ็น (Gunnar Kaasen) เป็นผู้นำเซรุ่มไปถึงเมืองนอมน์เป็นคนแรกในปี ค.ศ. 1925 เพื่อรักษาโรคคอตีบ กันเนอร์ได้ออกจากเมืองนีนนานา (Nenana) ไปสู่เมื่องนอมน์เป็นระยะทางมากกว่า 600 ไมล์ ด้วยความพยายามของผู้เดินทางและความช่วยเหลือของสุนัขลากเลื่อน การแข่งขัน Iditarod Trail Sled Dog Race (การแข่งสุนัขลากเลื่อนสู่เมื่องอิดิตทารอต) ที่จัดขึ้นก็เพื่อเป็นอนุสรณ์ของการขนส่งเซรุ่มนี้เอง และเหตุการณ์นี้ได้ถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์แอนิเมชันในปี ค.ศ. 1995 ที่ชื่อ"บอลโต (Balto)" ตามชื่อของสุนัขนำทีมของกันเนอร์ และเพื่อเป็นเกียรติแก่สุนัขนำทีมบอลโต มีการสร้างรูปหล่อเหมือนที่ทำจากทองแดง ตั้งอยู่ในเซ็นทรอล ปาร์คในมลรัฐนิวยอร์ก มีคำจารึกดังนี้

อุทิศแก่จิตวิญญาณที่ทรหดของสุนัขลากเลื่อนที่นำเชื้อต้านพิษบนทางยากลำบากเต็มไปด้วยน้ำแข็ง 600 ไมล์, ข้ามลำน้ำที่แข็งตัว, ฝ่าพายุหิมะของขั้วโลกเหนือจากเมื่องนีนนานาสู่เมืองนอมน์ที่รอความช่วยเหลือให้พ้นจากโรคร้ายในฤดูหนาวปี ค.ศ. 1925 อดทน--ซื่อสัตย์--มีไหวพริบ

ในปี ค.ศ. 1930 ไซบีเรียนฮัสกี้ตัวสุดท้ายถูกนำออกจากรัฐบาลโซเวียดใกล้กับพรมแดนของไซบีเรียเพื่อการแลกเปลี่ยนกับภายนอก ปีเดียวกันมีการจดทะเบียนรับรองสายพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้โดยสมาคมพัฒนาพันธุ์สุนัขแห่งสหรัฐอเมริกาเป็น 9 ปีหลังจากสายพันธุ์นี้ถูกจดทะเบียนในประเทศแคนนาดา ณ.วันนี้ไซบีเรียนฮัสกี้ที่จดทะเบียนในอเมริกาเหนือเป็นลูกหลานส่วนใหญ่ของไซบีเรียนฮัสกี้ที่ถูกนำเข้ามาในปี ค.ศ. 1930 และสุนัขของลีออนฮาร์ด เซพพารา เซพพาราเจ้าของคอกสุนัขในนีนนานาก่อนที่จะย้ายไปอยู่นิวอิงแลนด์ อาเทอร์ วาวเด็น (Arthur Walden) เจ้าของคอกสุนัขชินุก (Chinook) แห่งวอนนาแวมเซิด (Wonalancet) มลรัฐนิวแฮมป์เชียร์ ผู้มีไซบีเรียนฮัสกี้ในคอกที่โดดเด่น สุนัขตั้งแต่เริ่มก่อตั้งคอกของเขามาจากอะแลสกาโดยตรงและมาจากคอกของเซพพารา

ก่อนที่จะมีชื่อเสียง, ในปี ค.ศ. 1933 ว่าที่พลเรือเอกริชาร์ด อี. เบอร์ด(Richard E. Byrd)แห่งกองทัพเรือได้ซื้อสุนัขไซบีเรียนฮัสกี้ราวๆ 50 ตัวด้วยตัวเขาเอง หลายๆตัวถูกรวบรวมและฝึกจากคอกชินุกในมลรัฐนิวแฮมป์เชียร์ เพื่อใช้ในคณะสำรวจของเบอร์ดที่เขาหวังจะเดินทางราวๆ 16,000 ไมล์ไปตามชายฝั่งของทวีปแอนตาร์กติกา ที่เรียกว่าปฏิบัติการกระโดดสูง (Operation Highjump) จากประวัติการเดินทางนี้เอง พิสูจน์ให้เห็นคุณค่าไซบีเรียนฮัสกี้เพราะขนาดที่พอเหมาะ และความเร็วที่ดีเยี่ยม กองทัพสหรัฐอเมริกาได้ใช้ไซบีเรียนฮัสกี้ในการค้นหาและช่วยเหลือในขั้วโลกเหนือของคำสั่งขนส่งทางอากาศระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง

การแข่งขันสุนัขลากเลื่อน
บางครั้งไซบีเรียนฮัสกี้ยังถูกใช้เป็นสุนัขลากเลื่อนในการแข่งขันลากเลื่อนแต่บางครั้งการมีการใช้สายพันธุ์อลาสกันฮัสกี้ (Alaskan Husky) ที่เป็นที่นิยมมากกว่าแทนหรือสุนัขล่าสัตว์ที่เกิดจากการพัฒนาพันธุ์เป็นพิเศษโดยเลือกจากความเร็วและขนที่หนาน้อยกว่า ระวางบรรทุกของไซบีเรียนฮัสกี้ที่ถูกพัฒนาพันธุ์อย่างเลือกเฟ้นสามารถดึงน้ำหนักระดับกลางเป็นระยะทางไกลๆด้วยฝีเท้าระดับปานกลางและโดยทั่วไปไม่สามารถทำความเร็วมากกว่านี้ติดต่อกันได้ ไซบีเรียนฮัสกี้ก็ยังเป็นที่นิยมใช้ในการแข่งขัน มันวิ่งได้เร็วกว่าสายพันธุ์สุนัขลากเลื่อนแท้ๆบางสายพันธุ์เช่นซามอย, ช้ากว่าแต่แข็งแรงกว่าอลาสกันมาลามิว ปัจจุบันทิศทางการพัฒนาพันธุ์แบ่งออกเป็นไซบีเรียนฮัสกี้สำหรับ “การแข่งขัน” และสำหรับ “การประกวด”
ในสหราชอาณาจักร การแข่งขันไซบีเรียนฮัสกี้มีขึ้นบนเส้นทางในป่าต้องใช้สามล้อที่ออกแบบพิเศษแทนเลื่อน นิยมแข่งในฤดูหนาว

สวัสดีค่ะ
หนูต้องขออภัยที่หายหน้าไปน้านนานเลย ก็ป่าป๊าหน่ะสิมัวแต่ทำอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็ไปตลาด, ไปเอาของที่ไปรษณีย์, ไปดูของที่Index Living Mall, ทำกับข้าว, ช่วยหม่าม้าซักผ้า, พาหมาไปเดิน, อาบน้ำให้หมา, เล่นกับหมา เอาอาหารให้หมา ฯลฯ เอ่อไอ่สี่ข้อหลังนั่นหน่ะมันเรื่องสำคัญจริงๆไม่ว่ากันเนาะ แฮ่ม เอาเป็นว่าหนูจะพยายามเตือนป่าป๊าให้มาเล่าเรื่องต่างๆของหนูบ่อยๆก็แล้วกันนะคะ

ตั้งแต่วันเกิดหนูเป็นต้นมาฟ้าฝนตกหนักทุกวันโดยเฉพาะในวันเกิดหนูเลย ฝนตกตั้งแต่บ่ายแก่ๆจนเย็นจนน้ำนองเอ่อท่วมถนนจวนจะถึงขอบฟุตบาทอยู่แล้ว หนุเลยได้แต่นั่งแกร่วที่บ้านไม่ได้ออกไปเดินไปวิ่งกับป่าป๊า ที่สนามก็แฉะเล่นไม่ได้เซ้งเซ็ง หลังจากนั้นมาหนูแทบไม่ได้ออกเดินออกวิ่งกับป่าป๊าเลย จนกระทั่งฝนหยุดตกเมื่อสามสี่วันมานี้เอง
พูดถึงตอนไปเดินกับป่าป๊าหนูมักจะชอบดมโน่นดมนี่และบางทีก็แอบชิมด้วย ทำให้ป่าป๊าโมโหกระตุกสายจูงทุกครั้งที่จับได้ แล้วก็บ่นว่าสกปรกบ้างละ ไม่อร่อย เอ้ย กินไม่ได้บ้างละ มีเชื้อโรคบ้าง ต่างๆนาๆ จริงๆแล้วหนูก็แค่อยากชิมดูว่ามันเป็นอะไร เป็นอาหาร หรือของกินรึปล่าว จะได้ช่วยป่าป๊าประหยัดค่าขนมของหนูไง ไม่เข้าใจกันบ้างเลย แต่ก็เอาเหอะหนูรู้ว่าเค้าคงห่วงหนูถึงได้ห้ามไม่ให้หนูกินไปเรื่อย แถมยังไปหาข้อมูลจากเว็บของหมอ สแตนลี่ย์ โคเรน(Dr. Stanley Coren)มายืนยันด้วยนะคะ ลองอ่านดูค่ะ
เมื่อเปรียบเทียบกับสัมผัสของการดมกลิ่นแล้ว น้องหมาดูจะไม่ค่อยใส่ใจกับรสสัมผัสมากนัก เพราะดูเหมือนกับว่าอะไรก็ตามที่เข้าปากได้ก็คืออาหารหรือของกินไม่ว่ามันจะมีรสชาติอย่างไรก็ตาม ซึ่งเป็นสิ่งไม่ดีต่อเค้าเท่าไหร่ เพราะอาหารของกินของคนหลายๆอย่างเป็นพิษภัยกับน้องหมา อย่างเช่นช็อคโกแลต ซึ่งคนส่วนใหญ่คิดว่าการให้รางวัลสุนัขด้วยการให้ช็อคโกแลตน่าจะเป็นสิ่งพิเศษสำหรับเค้า โดยเฉพาะในช่วงเทศกาลต่างๆที่มีช็อคโกแลตร่วมด้วยยิ่งแล้วใหญ่ บางทีก็เผลอวางไว้ในที่สุนัขคาบถึงกลายเป็นของว่างของเจ้าตูบมันซะเลย คาเฟอีน (caffeine)และธีโอโบรมีน(theobromine)ที่มีอยู่ในช็อคโกแลตนมหนึ่งแท่งสามารถทำให้น้องหมาน้ำหนัก10ปอนด์ป่วยหนักได้ สีที่เข้มขึ้นของช็อคโกแลตก็หมายถึงปริมาณของส่วนผสมดังกล่าวยิ่งเข้มข้นขึ้น และในปริมาณที่เท่ากันช็อคโกแลตที่ใช้ทำขนมถ้าสุนัขน้ำหนัก10ปอนด์ตัวนั้นกินเข้าไปก็อาจถึงตายได้

หัวหอมกับกระเทียมก็เป็นอาหารต้องห้ามของหมาด้วยเหมือนกัน ปริมาณอันมากมายของกำมะถัน(sulfur)ในพืชผักเหล่านี้จะไปทำลายเม็ดเลือดแดงก่อให้เกิดโรคโลหิตจางอย่างรุนแรงได้
แม้กระทั่งสิ่งที่ไม่ใช่ของกินหรืออาหารก็สามารถล่อใจสุนัขได้ เช่น ในออสเตรเลีย คุณพี่หมาบ็อกเซอร์(boxer) อายุ18เดือนชื่อคิตตี้(Kitty) มีอาการกินไม่ได้นอนไม่หลับ คุณหมอให้ยากินก็แล้วยังไม่ดีขึ้น เจ้าของเลยลองเปลี่ยนคุณหมอที่รักษา คุณหมอคนใหม่ตัดสินใจผ่าตัด และก็ได้มีดหั่นขนมปังยาว12นิ้วออกมาจากพุงกระทิพี่คิตตี้ เคราะห์ดีที่ไม่ไปบาดกระเพาะเป็นแผลสาหัส (ปัจจุบันนี้พี่เขาก็หายดีเป็นปกติแล้ว) นี่ละหนอปากหนอปาก เอ ที่พวกคนชอบใช้คำเรียกคนอื่นว่าปากสุนัขหรือปากหมานี่จะหมายถึงเค้ากินไม่เลือกไม่ว่าจะเป็นอิฐ หิน ดิน ทราย ได้ทุกอย่าง ช่างเป็นมนุษย์พันธุ์พิเศษจริงๆ

แล้วพบกันใหม่นะคะ บ๊ายบายค่ะ

ไมโล

สวัสดีค่ะ

วันนี้หนูมีอายุได้หนึ่งขวบแล้วนะคะ ถ้าเทียบกับอายุของคนหนูก็จะมีอายุได้ 14ปีได้แล้วหละ เนี่ยลองเทียบอายุหนูในตารางดูสิ หนูเอามาจาก dogcollection.igetweb.com ขอขอบคุณมา ณ ที่นี้นะคะ




เป็นไงคะ กำลังวัยรุ่นต้นๆเลยนะเนี่ย แต่พอดูช่องถัดๆลงมาก็ใจไม่ด๊เลย ก็มันดูแก่เร้วเร็วอ่ะ คิดดูสิอีก7ปีหนูจะมีอายุคนมากกว่าป่าป๊าหนึ่งปีแล้ว ป่าป๊าก็ต้องเรียกหนูว่าพี่หล่ะสิ แหว่ะ ดูเฒ้าเฒ่า เฮ้อ ช่างมันเถอะอยู่กับปัจจุบันอย่างใจสุข ไม่ไปเครียดกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง(ยังไงก็มาถึงแน่ๆอยู่แล้ว)ดีก่าเอ้ยดีกว่า(ยังติดพันเรื่องเพื่อนกิ้งก่าเมื่อวานนี้น่ะ) อ้อ เมื่อเช้านี้ตอนหนูไปเดินกับป่าป๊า หนูก็ได้ร่วมใจใส่บาตรกับป่าป๊าด้วย หนูยังได้ยกมือสวัสดีพระท่านด้วยนะตอนที่ท่านให้พรหน่ะ เสียดายไม่ได้ถ่าย(รูป)ให้ดู คุณป้าที่ใส่บาตรด้วยกันยังอวยพรให้หนูได้เกิดเป็นคนในชาติหน้า งั้นหนูก็ขออวยพรผู้อ่านทุกท่านได้เกิดเป็นคนเหมือนกันนะคะ สาธุ

วันนี้พี่ช้างให้ป่าป๊าเรียกช่างตัดหญ้ามาตัดหญ้าที่สนาม ช่างบอกต้องคิดเงินเพิ่มจากเดิม500เป็น800บาทเพราะหญ้าขึ้นยาวมากเนื่องจากปล่อยไว้นานเกินไป(ประมาณสองเดือนได้แล้ว)

ตอนที่ภรรยาของช่างกำลังถอนพวกวัชพืชออกกระบะต้นไม้ ป่าป๊าได้ถามเรื่องต้นไม้ล้มลุกต้นหนึ่ง ซึ่งป่าป๊าได้ปล่อยให้มันโตขึ้นมาสูงเลยเข่าเล็กน้อยว่าเป็นต้นอะไร ป้าเค้าบอกเป็นต้นโทงเทง มันมีลูกกินได้มีรสหวานๆเปรี้ยวนิดๆ โดยผลมันรูปร่างแปลกดี มีลักษณะเป็นตุ้มห้าเหลี่ยมปลายเรียวแหลมมีลายคล้ายใบไม้สีเขียว เมื่แก่จะเปลี่ยนเป็นสีส้มน้ำตาล ข้างในมีผลกลมรีเล้กน้อยขนาดประมาณมะเขือพวงมีเมล็ดเล็กๆภายใน ผลอ่อนสีเขียวอ่อนเมื่อสุกเป็นสีเหลืองส้ม ป่าป๊าเลยหาข้อมูลเพิ่มเติมมาให้ดังนี้ค่ะ

โทงเทง

ชื่อสามัญไทย โทงเทง ปุงปิง ตอมต๊อก หญ้าถงเถง มะถ่องเข้า ตะเงหลั่งเช้า โคมจีน เผาะแผะ

ชื่อสามัญอังกฤษ Sunberry, Gooseberry, Cape gooseberry, Cutleaf ground cherry, Lanceleaf groundcherry

ชื่อท้องถิ่น ชักพล็อก (สงขลา) ปุงปิง (ชุมพร)

ชื่อวิทยาศาสตร์ Physalis minima Linn., Physalis angulata Linn.

วงศ์(family) SOLANACEAE

ลักษณะทางพฤกษศาสตร์ โทงเทงหรือปุงปิงเป็นไม้ล้มลุกขนาดเล็ก อายุปีเดียว พบได้ทั่วไปตามพื้นที่เปิดใหม่ หรือตามป่าโล่ง ตามลำตะคองที่มีแสงอาทิตย์ส่องตรง ถือว่าเป็นวัชพืชในสวนยางพาราใหม่ และพบในประเทศเขตร้อนทั่วโลก
โทงเทง เป็นพืชตะกูลเดียวกับพริกและมะเขือเทศ ลำต้นอวบน้ำเปลือกเกลี้ยงสีเขียว โคนสีม่วงแดงและสีค่อย ๆ จางลงเป็นสีเขียวใสเป็นเหลี่ยม ยอดเป็นสีเขียวอ่อน ลำต้นสูงประมาณ 25 - 50 เซนติเมตร สูงเต็มที่ 120 เซนติเมตร แตกกิ่งก้านสาขา

ใบ เป็นใบเดี่ยวสีเขียวเรียงสลับออกตามข้อ ๆ ละใบ มีก้านยาว 2 - 3 เซนติเมตร ลักษณะใบคล้ายใบพริก รูปหอกป้าน ปลายแหลมและขอบใบเรียบ ใบกว้าง 3 - 4 เซนติเมตร ยาว 4 - 7 เซนติเมตร มีเส้นแขนงใบ 5 - 7 คู่

ดอก ออกระหว่างก้านใบกับลำต้น ดอกเล็กคล้ายดอกพริก แต่กลีบดอกสั้นและแข็งกว่า ดอกตูมทรงรีปลายแหลม เวลาบานเป็นรูปแตร มีเส้นผ่าศูนย์กลาง 1.5 - 2 เซนติเมตร กลีบดอกชั้นในมีสีเหลืองอ่อน กลีบดอกชั้นนอกหรือกลีบเลี้ยงมีสีเขียวอ่อน จำนวน 5 กลีบ ซึ่งจะเจริญเติบโตขยายตัวหุ้มผลภายในไว้หลวม ๆ ทำให้ดูเสมือนว่าผลพอง ออกดอกตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์เรื่อยไปจนถึงเดือนพฤศจิกายน

ผล ผลโทงเทงมีกลีบดอกชั้นนอกหุ้มเหมือนโคมจีนสีเขียวอ่อนมีลายสีม่วง ผลภายในมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 1-2 เซนติเมตร ผลกลมใสมีสีเขียวอ่อน และเมื่อสุกกลายเป็นสีเหลือง

เมล็ด ในผลมีเมล็ดขนาดเล็กมีจำนวนมาก รูปกลมแบน เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 0.2 - 0.3 มิลลิเมตร มีเมือกหุ้มคล้ายมะเขือเทศจำนวนมาก

การปลูก ปกติแล้วโทงเทงสามารถขยายพันธุ์ตามธรรมชาติโดยใช้เมล็ด การปลูกโทงเทงในเชิงการค้านั้นเป็นโทงเทงพันธุ์จากต่างประเทศ ส่วนพันธุ์พื้นบ้านนั้นยังไม่มีการพัฒนาพันธุ์

การขยายพันธ์ โทงเทงเจริญได้ทั่วไปในดินปนทราย พบได้ทั่วไปในทั่วทุกภาคบริเวณที่ลุ่ม หรือที่ดินเปิดใหม่ การขยายพันธุ์ด้วยการใช้เมล็ด

การใช้ประโยชน์ ผลอ่อนและยอดอ่อน ใช้ต้มเป็นผักจิ้มน้ำพริก หรือใช้แกงอ่อมและแกงเลียง มีรสขม

ผลสุก ใช้กินได้ แต่ไม่เป็นที่นิยมโดยทั่วไป มีโทงเทงบางสายพันธุ์ โดยเฉพาะสายพันธุ์ต่างประเทศที่มีผลขนาดใหญ่ขึ้น มีรสหวานและหอม เป็นที่นิยมบริโภค

การใช้ประโยชน์โทงเทงทางสมุนไพรนั้น ใช้ทั้งต้นโขลกละลายสุรา กินแก้ทอนซิลอักเสบ แผลในปาก หรือใช้ต้นไปต้มทำเป็นยาขับปัสสาวะ ฝีในคอ ปัสสาวะขัด ไอ หืด ส่วนผลนั้นแก้ต่อมน้ำลายอักเสบ คออักเสบ ร้อนใน กระหายน้ำ ทาแก้แผลเปื่อย เมล็ด สามารถใช้เป็นยาแก้การเป็นหมัน มีการใช้โทงเทงในรูปของชาสมุนไพร แก้ไข้ ร้อนใน ปัสสาวะเป็นเลือด แต่สตรีมีครรภ์ไม่ควรรับประทาน

ในต่างประเทศ (ประเทศบราซิล) พบว่าผงจากรากมีสารเสพติดคือ Hygrine alkaloids

ในท้องถิ่นภาคใต้แถบจังหวัดสงขลา เด็ก ๆ ใช้ลูกโทงเทงหรือชักพล็อกมากระแทกที่หน้าผาก จะมีเสียงดังเป๊าะ ก่อให้เกิดความสนุกสนานตามประสาเด็กในชนบท

โทงเทงมีส่วนที่เป็นพิษคือ กลีบเลี้ยง มีสารพิษ Solanine ที่ก่อให้เกิดการระคายเคืองต่อระบบทางเดินอาหาร จะมีอาการเมื่อกินเข้าไปแล้วหลายชั่วโมงจะปวดแสบปวดร้อนที่ปากและคอหอย คลื่นไส้ เบื่ออาหาร อาเจียน ปวดท้อง และท้องร่วง อุรหภูมิร่างกายสูง เป็นต้น ถ้ายังไม่อาเจียนออกจะต้องล้างท้อง ให้น้ำเกลือ ระวังอาการไตวาย ให้ยาเคลือบกระเพาะอาหาร หรือถ้ามีอาการชักให้ใช้ยาแก้ชัก

การตลาดและลู่ทางการค้า โทงเทงพันธุ์พื้นเมืองไม่มีขายในท้องตลาดปัจจุบัน(ตลาดจังหวัดสงขลา) ยกเว้นพันธุ์ต่างประเทศที่มีขายในตลาดเฉพาะ เช่น โครงการหลวง ราคาขายค่อนข้างแพง (250 กรัม ราคา 50 บาท ณ เดือนกุมภาพันธ์ 2549)

ในปัจจุบันที่อำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่ มีการปลูกโทงเทงเพื่อการค้า โดยปลูกในพื้นที่ 1 ไร่ ได้ผลสด 20 กิโลกรัมต่อไร่ ราคาขายกิโลกรัมละ 100 บาท

บริษัท Ayurveda Asia ที่เชียงใหม่ ผลิตชาสมุนไพรจากโทงเทงโดยขายเป็นถุงชาจำนวน 10 ถุง ราคา 30 บาท และเป็นแคปซูลในขวด 50 เม็ด ราคา 100 บาท

ขอขอบคุณข้อมูลจาก โครงการเผยแพร่ประชาสัมพันธ์พันธุ์ผักและไม้ผลพื้นเมืองภาคใต้ นะคะ

หลังจากได้ข้อมูลแล้วป่าป๊าก็บ่นเสียดายที่ไม่ได้เก็บเอาไว้ เลยได้แต่เก็บรูปแล้วเอามาให้คุณๆดูเล่นๆ

ขอให้มีแต่ความสุขในวันเกิดหนูนะคะ บ๊ายบายค่ะ

ไมโล

สวัสดีค่ะ

เมื่อวาน(16 ตค.)หนูไปหาคุณหมอจิ๊บตามที่คุณหมอได้โทรมาเตือนป่าป๊าเมื่อวานซืน ชั่งน้ำหนักได้ 34.4 กก. เท่าสัปดาห์ที่แล้ว และพี่ชุดแดงวัดอุณหภูมิทางก้นด้วยแท่งแก้วเย็นๆได้ 102 ํF ทะเลมีคลื่นเล็กน้อย เอ้ยเป็นอุณหภูมิปกติ ไม่มีไข้ คุณหมอได้ขูดเอาผิงหนังตรงขาหลังด้านซ้ายไปส่องกล้องจุลทรรศน์ตรวจหาเชื้อ(ตัวไร Demodex) ปรากฏว่าไม่เจอ (ไชโยโห่ฮิ้ว!) ที่โคนหางขนก็เริ่มงอกเยอะขึ้น คุณหมอบอกจะหยุดจ่ายยากิน แต่ให้ใช้แชมพูยาต่อไป ส่วนสาเหตุที่ง่ามนิ้วเท้า(ก็หนูไม่มีนิ้วมือไง)มีผื่นแดงเห่อนั้นเป็นเพราะหนูแพ้สารต่างๆเช่น ดินหรือความชื้น และเชื้อราซึ่งคุณหมอบอกมันเป็นเชื้อที่ชอบฉวยโอกาสในทุกโรคผิวหนังเลย (แหม ถ้าพวกนักฟุตบอลศูนย์หน้าทีมชาติไทยเป็นอย่างเชื้อราบ้างก็ดีเนาะ จะได้ฉวยโอกาสทำประตูคู่ต่อสู้เยอะๆเผื่อจะได้ไปบอลโลกกับเขามั่ง แล้วหนูจะยกย่องให้เกียรติตั้งฉายาให้เลย เช่น ซิโก้เชื้อรา, ลีซอเชื้อรา เป็นต้น) ซึ่งแชมพูยาก็สามารถบรรเทาได้ แต่ยังไงก็ควรระวังอย่าให้หนูไปเล่นน้ำแฉะๆ ย่ำดินเปียกๆ น้ำครำโคลนเลนสกปรก เดี๋ยวจะทำให้หนูมีอาการแพ้ขึ้นมาอีก ป่าป๊าเลยขอให้คุณหมอจ่ายครีมทาผิวหนังแก้แพ้อักเสบเผื่อไว้ ส่วนที่ยังมีรอยแผลนั้นคุณหมอให้ทายาเบทาดีนเอาเดี๋ยวก็หาย

พูดถึงเรื่องนี้ทำให้หนูนึกถึงเรื่องที่หนูชอบวิ่งไล่เจ้าตัวประหลาดหางยาวคล้ายจิ้งจกแต่ตัวใหญ่กว่า ป่าป๊าเรียกมันว่ากิ้งก่า มันชอบอยู่บนต้นไผ่บ้าง ต้นกุหลาบบ้าง บางทีมันก็ออกมาวิ่งในสนามหญ้า ตอนหนูเจอมันครั้งแรกมันอยู่บนต้นกุหลาบดอกสีชมภู มันตกใจกระโดดลงมาบนพื้นสนามหญ้าหนูก็ตกใจกระโดดถอยหลัง มันหยุดมอง หนูก็เลยเดินเข้าหามันจะขอดมๆสักหน่อย มันกลับวิ่งหนีไปเร็วปรื๋อเลย แล้วก็หยุดอีก พอหนูเข้าไปหามันใกล้ๆมันก็วิ่งอีก วิ่งๆหยุดๆ จนมันปีนขึ้นต้นโมกหลวงต้นใหญ่ หนูรอมันปีนลงมาตั้งนานก็ไม่ยอมลง ก็เลยเลิกเล่น ตั้งแต่นั้นมาหนูเจอมันทีไรก็จะชวนมันวิ่งไล่กันตลอดเลย พอดีหน้าฝนสนามหญ้าแฉะอีกทั้งหนูมีปัญหาเรื่องผิวหนังป่าป๊าก็เลยไม่ให้เล่นอีกยกเว้นไปฉี่ไปอึ๊ แล้วพาหนูไปเดิน-วิ่งที่สวนหย่อมและตามซอยต่างๆในหมู่บ้านซึ่งทำให้หนูรู้จักกับเพื่อนๆเยอะเลยไว้จะแนะนำให้รู้จักกันวันหลังนะคะ วันนีหนูขอแนะนำเจ้ากิ้งก่าคู่ปรับให้รู้จักก่อนก็แล้วกัน พอด๊ป่าป๊าเจอมันวันก่อนและได้ถ่ายรูปมันไว้ให้หนูเอามาโชว์ค่ะ

หม่าม้าได้ถามคุณหมอเรื่องจะเปลี่ยนอาหารให้หนูเป็นอาหารสุนัขโตสูตรปลาหรือสูตรข้าวโพดดี คุณหมอแนะนำว่าก็ขึ้นอยู่กับว่าเราอยากบำรุงน้องหมาเราอย่างไรเช่นถ้าหากอยากให้มีขนสวยเป็นเงางามก็ใช้สูตรปลา(มันมีน้ำมันปลาซึ่งช่วยบำรุงขน) แต่ถ้าเป็นสูตรข้าวโพดก็จะช่วยควบคุมน้ำหนักทำให้หุ่นดีเนื่องจากมีใยอาหารเยอะนั่นเอง ที่จริงยังมีอีกหลายสูตรให้เลือก เดี่ยวป่าป๊าจะหาข้อมูลมาให้อ่านนะคะยกเว้นสูดเตี๋ยวคงจะไม่มีแน่ๆ(อิอิ) ตอนท้ายหม่าม้าเค้าสงสัยว่าที่ถุงใส่อาหารหนู(เป็นอาหารสำหรับลูกสุนัขพันธ์ลาบราดอร์ รีทรีฟเวอร์(Labrador Retriever Breed)ของรอแยลคาไนน(Royal Canin)ชนิดเม็ด)เขียนว่าสำหรับลูกสุนัขอายุ1ถึง15เดือน แต่ที่ฟาร์มเกิดของหนูบอกว่าให้เปลี่ยนอาหารเมื่อหนูอายุได้12เดือน คุณหมอก็บอกว่าสามารถเปลี่ยนได้โดยดูได้จากที่หนูโตเร็วมีรูปร่างใหญ่เกือบเต็มที่แล้ว ออกจะอ้วนไปนิดนึง แล้วอาหารสำหรับลูกสุนัขมันจะมีโปรตีนและสารอาหารต่างๆสูง อาจทำให้อ้วนได้ง่าย แต่ถ้าจะกินต่อไปตามฉลากก็ได้เพียงแต่ลดปริมาณลงให้พอเหมาะกับความต้องการของร่างกายหนู(แต่ใจหนูบอกมากๆยิ่งดีฮ่ะ)

สรุปหม่าม้าบอกว่างั้นก็ให้หนูกินอย่างเดิมก็แล้วกัน ป่าป๊าเองอยากจะให้เปลี่ยนเป็นสูตรปลาเพราะเค้าก็ชอบกินปลาเหมือนกัน หม่าม้าเลยว่าป่าป๊าประสาทแล่ก! จบข่าว.

แล้วพบกันใหม่น้า บ๊ายบาย

ไมโล
Saturday, October 17, 2009